Αφορολόγητο όριο βάσει ευλόγων δαπανών διαβίωσης
Το αφορολόγητο όριο είναι εκφραση της υποχρέωσης του κράτους να σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για αυτό δεν πρέπει να φορολογείται το τμήμα το εισοδήματος που προορίζεται να καλύψει τις βασικές ανάγκες διαβίωσης
Το αφορολόγητο όριο έχει καταργηθεί ήδη από την 1.1.2014 και έχει αντικατασταθεί με μια μείωση φόρου, η οποία ισχύει μόνο για μισθωτούς και συνταξιούχους με συγκεκριμένο εισόδημα. Θεωρούμε ότι η κατάργηση του θεσμού του αφορολόγητου ήταν επιζήμια για την οικονομία και το μόνο που είχε σαν αποτέλεσμα ήταν η αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών. Και είναι λογικό: όταν τίθεται στο φορολογούμενο το δίλημμα να καλύψει βιοτικές ανάγκες ή να εξοφλήσει φορολογικές οφειλές, είναι προφανές ότι θα προτιμήσει να καλύψει τις πρώτες. Ένα φορολογικό σύστημα που δεν λαμβάνει υπόψιν τις ανελαστικές δαπάνες μιας οικογένειας και επιβάλλει φόρους χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ότι αυτοί οι φόροι μπορούν όντως να καταβληθούν, είναι ένα σύστημα που γεννά αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο. Θεωρούμε ότι στη διαμόρφωση της φορολογικής πολιτικής πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνονται υπόψιν οι ανελαστικές δαπάνες επιβίωσης (τροφή, ένδυση, ρουχισμός) και να επιβάλλεται φόρος μόνο για το επιπλέον τμήμα του ετήσιου εισοδήματος.
Για τους λόγους αυτούς προτείνουμε να χρησιμοποιηθεί, παράλληλα και συμπληρωματικά με το υφιστάμενο καθεστώς, ως αφορολόγητο όριο το ποσό των ευλόγων δαπανών του Κώδικα Δεοντολογίας Τραπεζών. Σύμφωνα με τον κώδικα Δεοντολογίας (Ν. 4224/2013) οι λύσεις ρύθμισης των δανείων προτείνονται με βάση τις “εύλογες δαπάνες διαβίωσης”, όπως, αυτές απορρέουν από τα στοιχεία της στατιστικής Έρευνας Οικογενειακών Προϋπολογισμών, που διενεργείται κάθε χρόνο από την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία. Εννοείται πως σε αυτές τις δαπάνες θα πρέπει να περιληφθούν μεταξύ άλλων ο αριθμός των εξαρτώμενων μελών καθώς και οι δαπάνες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που δεν καλύπτει ο ΕΟΠΠΥ και σε ορισμένες περιπτώσεις (νεφροπαθείς, παραπληγικοί καρκινοπαθείς) είναι αρκετά αυξημένες και καταναλώνουν μεγάλο ποσοστό ή και το σύνολο του ετήσιου εισοδήματος. Είναι ηθικά απαράδεκτο να φορολογείται το εισόδημα που καλύπτει μια ιατροφαρμακευτική δαπάνη (π.χ. κόστος αιμοκάθαρσης ή κινησιοθεραπείας), η οποία αν δεν καταβληθεί απειλείται η ζωή του φορολογούμενου.
Χρήστος Κλειώσης
Πρόεδρος Ένωσης Φορολογουμένων Ελλάδος
